მუქი გრძნობების თავშესაფარი, უტყვი ტომარა.

უკან მიჰყვება ფინია ძაღლს კოჭლი ომარა,

თელავს გზას შარას, როგორც თრიალეთს მობინადრე

მგელი - ბალახებს.

მისი თვალები აგრესიითა და სიყვარულით სავსეა.

თავში ათასი აზრი უტრიალებს მოხუც თომას და

ხედავს, როგორ მიჰყვება ფინია ძაღლს

კოჭლი ომარა.

ლადო ასათიანი - სპარსელ ასულს

"მე პოეტი ვარ და ქუჩის ლოთი,/ შენ კი მაისის ვარდივით წმინდა" - ამბობს ლადო ასათიანი. ეს არის თავმდაბლობა და, გარკვეულწილად, მიუწვდომლობა, რაც რომანტიკოსების შთაგონების წყარო იყო. ამ სიტყვებით ავტორი ხაზს უსვამს იმას, რომ სიყვარული წმინდაა. ტექსტში იკვეთება რამოდენიმე იდეა, გრძნობების გამძაფრებისა და სათქმელის სიღრმისეულად გადმოცემის მიზნით პოეტი იყენებს ისეთ მხატვრულ ხერხებს, როგორებიცაა: შედარება ("მაისის ვარდივით წმინდა"), მეტაფორა ("ათინათინდა ვარსკვლავთ ჭავლეთი"), რიტორიკა, ეპითეტი ("ვინ მოგასწავლა ანთებულ გულთან,/ ფერეიდნულო ალმასის თვალო") და ა.შ.

სიმბოლურია, რომ ავტორი თავის სიყვარულს, სპარსელ ქალს, რომელიც თბილისის ნახვის სურვილით იყო აღვსილი, მტკვრის პირას ჩამოჯდომასა და საუბარს სთავაზობს, მტკვარი ხომ ჩვენი ქვეყნის უტყვი მემატიანეა. ლექსის ლირიკული მე თავადაც დაინტერესებულია ქალის წარსულით, რადგან იგი ფერეიდნელია, ფერეიდანი კი, როგორც ცნობილია, პატარა საქართველოა, მისი ისტორია, გარკვეულწილად საქართველოს ისტორიაცაა. პოეტი კი, რომელიც თბილისიდან  გაქცევის სურვილითაა შებყრობილი მაინც იმდენად პატრიოტია, რომ ამბობს: "მოძებნე ჩემი სამშობლო მიწა,/ და დამწვარ გულზე გადამაყარე". მას არ შეუძლია დათმოს სამშობლო, თუნდაც უდიდესი გრძნობის სანაცვლოდ, ამით დიდად განსხვავდება ნიკოლოზ ბარათაშვილისგან, რომელიც ამბობს: "ღარიბი მოვკვდე ღარიბად, ვერ დამიტიროს მშობელმან". ტატოს სურვილი იყო დაეტოვებინა კვალი, გაეთელა გზის ნაწილი, რომ წინ წასულიყო კაცობრიობა და ამისთვის მზად იყო დაეთმო სამშობლო, ოჯახი, ყველაფერი რაც გააჩნდა. ლადო ასათიას, ჯონ ლენონის მსგავსად სურს  შემოქმედებით დაამარცხოს სიკვდილი, გაარღვიოს საზღვრები და გააერთიანოს აღმოსავლეთი და დასავლეთი. "ჩვენი რუსთველი, თქვენი საადი, ჩემს სამარესთან იშაირებენ".

შოთა რუსთაველის მსგავსად ლადო ასათიანისეული მიჯნურიც"მუდამ მტირალია" (გავიხსენოთ მონაკვეთი, როცა ტარიელი ტირის, რახან ტირის ან მიჯნურია ან რაიმე ცუდი ჩაუდენიაო ამბობენ). ლექსის ავტორს ნიკოლოზ ბარათაშვილის მსგავსად სიყვარული სურვილებს აღუძრავს, წყურვილის შეგრძნებას უჩენს ("თან წამიყვანე მგზავრი გვიანი,/ გახელებული ტრფობის წყურვილით"). "და მასთან ჰპოვე ერთობა სულთა" - ამ სიტყვებით პოეტი კიდევ ერთხელ ეთანხმება ნიკოლოზ ბარათაშვილს და სიყვარულის მისეულ აღქმას. "მხოლოდ კავშირი ესრეთ სულთა, ჰშობს სიყვარულსა,/ ზეგარდმო მადლით დაუხსნელად დამტკიცებულსა", ისევე როგორც ტატო ლადო ასათიანიც სულთა ერთობას („შესხივება“) უწოდებს ზეციერ სიყვარულს და არ ურევს მიწიერ გრძნობაში, რომელიც წარმავალია, როგორც სილამაზე და არა - მშვენიერება.

„ათინათინდა ვარსკვლავთ ჭავლეთი“, „კვლავ აენთება ცის ლაჟვარდებში ვარსკვლავთ ჭავლეთი“ - იმეორებს ლადო ასათანი ლექსის დასაწყისსა და დასასრულში, ეს მეტაფორა გამოიყენება სინათლის შემოსვლის (ილიასეული „გამოღვიძება“), ბოროტების დამარცხების („ამოდის ნათდება“) სიმბოლოდ და ის ნახსენებია ისეთ „ბედნიერ“ მომენტებში, როგორებიცაა სატრფოსთან პირისპირ შეყრა,  („საღამოს, როცა შუქთა შურდულით/ ათინათინდა ვარსკვლავთ ჭავლეთი,/ შენ შემეფეთ და ჩამჩურჩულე:/ აღმოსავლეთი, აღმოსავლეთი.“) და აღმოსავლეთისა და დასავლეთის გაერთიანება („მე წამოვდგები, კვლავ აენთება/ ცის ლაჟვარდებში ვარსკვლავთ ჭავლეთი,/ მე ხელებს გავშლი და შეერთდება/ დასავლეთი და აღმოსავლეთი...“).

ლექსი კიდევ ერთხელ განადიდებს სიყვარულს, კიდევ ერთხელ ამტკიცებს მის ღვთაებრიობას და ყოველი პრობლემის გადაჭრის გზად მას წარმოაჩენს. საბოლოოდ, ავტორი ოსტატურად ახერხებს იმ ცნებების, იდეების თავმოყრასა და მათთვის მხატვრული ღირებულების მინიჭებას, რომელიც ერთი შეხედვით სხვადასხვაა, უცხოა ერთმანეთისთვის.

 ყოფნა - არ ყოფნა

ბიწიერებით დამძიმებულ, „უსწორმასწორო წუთისოფელში“ ყოფნა და არყოფნა ფუნდამენტური საკითხებია, ყოველი ინდივიდისთვის ინტერესისა და შიშის მომგვრელი. ინტერესს თავად ყოფნა წარმოადგენს, გაცხოველებული სურვილი ადამიანისა შეიცნოს ამქვეყნიურობის უღრმესი წიაღიც კი, თუმცა ანტიკური დროიდან დღემდე სამყაროს იდეალურ აღქმამდე არავინ მისულა, საკუთარი თავის შესწავლაც კი არ ძალუძს კაცს, უნარწართმეული, უფლებაშეზღუდულია. არყოფნა შიშია, სიკვდილის თვალებგაფართოებული შიში, გაუგებრობა, რომელსაც ადამის შვილნი ქვეცნობიერად ვატარებთ გონს მიღმა. კაცობრიობამ არსებობისთვის აზრის მისაცემად სიყვარული, თავისუფლება, რაინდობა, ბედნიერება გამოიგონა, მაგრამ რისთვის ვიცოცხლოთ ფილანთროპიით, ჰარმონიულად, მუდმივ მოძრაობაში, ანდა ბიწიერებით, ამქვეყნიური ვნებებით, ბოროტებით, თუკი საბოლოოდ ყველაფერს ეს სახელი გააერთიანებს - „ყოფნა“. სიცოცხლეს ეძლევა აზრი, რადგან ვიცით, რომ დასრულდება და დასასრული, არყოფნად სახელდებული, შვებაა, სამყაროსეული კანონზომიერების ნაწილია. კაცობრიობა ესწრაფვის გარემოს შეცნობას, კოსმიური და დედამიწისეული წესრიგის წარმოშობის შესწავლას, ჩვენ გარშემო ტრიალებს უამრავი პასუხგაუცემელი კითხვა, თუმცა სულის გენეზისის ამგვარად კატეგორიული და სუნთქვის შემკვრელი შეკითხვა „ჰამლეტამდე“ არსად დასმულა. საით მიდის ადამიანი, რა ფუნქცია აქვს ფანტაზიას, რას ნიშნავს ზესრულობა, ასე ძლიერ რომ მიილტვის მისკენ ლიტერატურა - ყოფნას თუ არყოფნას?     
           საბედისწერო არჩევანს ამქვეყნიურობის წარმავლობა, ამაოება უქმნის ინდივიდს. ჰამლეტის ისედაც ტრაგიკული ბედი სწორედ ამ გაუგებრობით გაჟღენთილ გადაწყვეტილებას უნდა დაეგვირგვინებინა. თუმცა ეჭვით შეპყრობილი ადამიანისთვის ვერც ერთი სუბსტანცია ვერ იქნება იმედისმომცემი. ის, ერთგვარად, ანტიპოდია „ვეფხისტყაოსნის“ პერსონაჟებისა. XII საუკუნის რაინდები არჩევანს ყოფნის სასარგებლოდ აკეთებენ, არ იშურებენ ძალებს საკუთარ მიზნებამდე ცისქვეშეთშივე მისაღწევად. ქრისტიანული ჰარმონიის მსგავსად ისინი უხილავ, თუმცა „საზღვრის დამსაზღვრელ“ ღმერთთან ერთად მოქმედებენ და ყოველ ტკივილს, ამაოებისგან გამოწვეულს, ურთიერთობათა სიმყარე, სიყვარულისა და რაინდობის ძალა ეწინააღმდეგება. საპირისპიროდ, ჰამლეტს მეტად რთულ ლიტერატურულ სივრცეში უწევს არსებობა, მისთვის გაუგებარია ვის მოუსხია მტრის ან მეგობრის მანტია. ყოფნა - არყოფნაც თავზარდამცემი სიცხადითა და კატეგორიულობით დგება.
               თუ შევხედავთ მიქელანჯელოს მიერ მოხატულ სიქსტის კაპელაში როგორ სცილდება ერთმანეთს ღმერთისა და ადამის ხელები, ცხადად აღმოვაჩენთ, რომ პირველმა ადამიანმა, ნებსით თუ უნებლიეთ, თავადვე თქვა უარი ყოფნა-არყოფნის გაერთიანებაზე.  გაუგებარია, კაცი განუდგა ღმერთს, თუ ღმერთი კაცს, მაგრამ ცნებათა დაყოფა ცხადია. სამყაროში ადამიანის გაჩენისთანავე რეალობა და ირეალობა პარალელური სივრცეები გახდა. ჰამლეტი კი, ღმერთსა და ადამიანს შორის უმისამართოდ გარჩენილი, ეჭვით ნაწამები და ფიქრარეულია. ვის ენდოს, ვისზე ილოცოს, ვინ მისცემს გულგამოჭმულს სულიერ საზრდოს, სიცოცხლე უფრო სანატრელია თუ სიკვდილი?  აქვე მახსენდება რეი ბრედბერის მოთხრობა „კალეიდოსკოპი“. დამტვრეული კოსმოსური ხომალდიდან სკაფანდრით სივრცეში გადაშვებული ადამიანის ფიქრიც ყოფნა არყოფნის ზღვარზეა. ინდივიდებს უწევთ იფიქრონ უხელოდ, უფეხოდ, სულისშემძვრელი ტკივილით და იმოძრაონ კოსმოსურ სივრცეში გარდაუვალი სიკვდილისკენ. შექსპირი და ბრედბერი ეპოქებითა და აზროვნებით საკმარისზე მეტად დაშორებული მწერლები არიან მათ შორის იდეური მსგავსების საპოვნელად, თუმცა ორივე ასახავენ არჩევანწართმეული პიროვნებების აზრთა გაშიშვლებას. მათი პერსონაჟებისთვის მეორეხარისხოვანია თავისუფლება, სიყვარული, მეგობრობა... პროტაგონისტები ამაოებას უცხადებენ ბრძოლას და სიკვდილის წინაშე მდგარნი, ცხოვრებით დაღლილნი ფიქრობენ, როგორ იქცა მათი ფერადი, გულუბრყვილო ბავშვობის დროინდელი სამყარო ბოროტების, შურის, ღალატის, ორპირობისა და დაუსრულებელი ქიშპობის ნირწამხდარ სივრცედ. განა ღირს ამგვარად ცხოვრება? 
               ჰამლეტი მოცემულობის მსხვერპლად არ უნდა ჩავთვალოთ. რომ არა მამამისის სიკვდილი, ის უცილობლად იპოვიდა შფოთისა და ფორიაქის სხვა მიზეზს. ის ასეთია - გზააბნეული, საკუთარ თავთან ყოველთვის დისკუსიაში მყოფი, ეჭვით შეპყრობილი და გაწვალებული. მრავალ სხვა თვისებასთან ერთად მას აკვიატებაც შეგვიძლია მივაწეროთ. მივაწეროთ-თქო იმიტომ ვთქვი, რომ ჰამლეტი შექმნილია, როგორც თითქმის ყველა ადამიანური, უარყოფითი თუ დადებითი, თვისების ერთდროულად მატარებელი ლიტერატურული სახე. შექსპირმა გადასარევად იცოდა, ვის უდგამდა სულს, ვის აქანდაკებდა... ახალი ტიპის ადამიანი, რომლის პროტაგონისტულ იდეაში შემდგომში განავითარეს ან შეზღუდეს სხვადასხვა ხასიათი და სხვა პერსონაჟებს შეასხეს ხორცი, სწორედ ისეთი უნდა ყოფილიყო, როგორიც გამოვიდა. 

      აკვიატება უცნაური ფიქრისა - ეს ფენომენი თითოეული ჩვენგანის ცხოვრების ნაწილია. ამგვარი ფიქრის დროს კი ყოველთვის ქვეტექსტებს ვეძებთ, რაღაცას ვუკავშირებთ, ალბათ, ასე მოხდება, ეს რაღაცის ნიშანი იყო... თუმცა არა, აკვიატება ჩვენი ადამიანური თვისებრიობის სიმბოლოა. რომ არა აკვიატება, ადამი არ შეჭამდა ვაშლს. ის ერთგვარი მწვალებლობაა, რომელსაც ინდივიდი საკუთარ თავში მოიცავს. ცხოვრების წესი, რომელიც ჩვენ ყოველდრიურობის წესდება, კანონი გვგონია, რეალურად, ჩვენი აკვიატების ნაწილია, ის პროცესია, რომელზეც უარს ვერ ვამბობთ, თუმცა შესაძლოა ხანდახან დაღუპვამდე მივყავდეთ მას. რეი ბრედბერის მოთხრობაში „ჟანგი“ ვკითხულობთ: „როცა ყველა მიხვდებოდა, რომ იარაღი აღარავის აქვს, რომ აღარავისი აღარ უნდა გვეშინოდეს, ყველა თანასწორია და შეგვიძლია დავიწყოთ ცხოვრება, მაშინ მუშტებით დაიწყებდნენ ბრძოლას. ჩაიცვამდნენ ფოლადის ჩანართიან მოკრივის ხელთათმანებს. წაართვით ხელთათმანები და აამოქმედებენ ფრჩხილებს, კბილებს, ფეხებს. ესეც აუკრძალეთ დაერთმანეთს ფურთხებას დაუწყებენ. თუ ენას ამოაძრობთ, ჰაერს ისეთი სიძულვილით აავსებენ, ტელეგრაფის სადენებიდან მკვდარი ჩიტები ჩამოცვივდებიან“.  აი ასეთია ამერიკელი მწერლის თვალით დანახული ადამიანი, არა მხოლოდ მოძალადე, როგორც ამას უკვე დიდი ხანია ჩაგვჩიჩინებენ, არამედ ამკვიატებელიც, რადგან მისი ჩვევაა იძალადოს, სხვაგვარად ცხოვრება უბრალოდ არ შეუძლია. ამ მოცემულობაში, თითქოს, ინდივიდი ზნედაკარგული, დემორალიზებულია, მაგრამ არა - ის თავისებურად ცდილობს შეგუებას ამქვეყნიურ მოვლენებთან, ადამიანისეულად აღიქვამს სამყაროს. აქ კი იგულისხმება, რომ მას მხოლოდ განსაზღვრული მოცემულობების აღქმა, ყველანაირ თავისუფლებაშიც კი მხოლოდ ჩარჩოში აზროვნება შეუძლია. ამიტომ ხდება აკვიატების შემნივთებელი. ჩვენს ეპოქაშიც კი, როდესაც თითქოს ყველაზე მეტად დახვეწილი და უმიმართულებო, უსასრულო უნდა იყოს აზროვნება, სინამდვილეში ანტიკური საბერძნეთის დროინდელი იდეები გვაქვს (იდეა სიყვარულზე, ვაჟკაცობაზე, ომზე, ამქვეყნად სახელის დატოვებაზე) და რა გასაკვირია, ასეთი ცოცხალი და ახლობელი რომ იყოს ჰამლეტი ჩვენში.







ნინო ათაბეგაშვილი

ნუ იქნები ტარაკანა-მოიკალი თავი !

(ანუ დანტე გუშინ და დღეს)

არსებობს ლეგენდა რომლის მიხედვითაც სან-ჯოვანის ბაპტისტერიუმში {2} შესვლისას შეუძლებელია არ ახედო ჭერს. რვაწახნაგა ნეკვერჩხალი, რომელიც თავზე დაგნათის და ცეცხლოვან ცეკვაზე გეპატიჟება 25 მეტრი დიამეტრზეა გადაფენილი. მბჟუტავი, ქარვისფერ-ოქროსფერი ზედაპირი არათანაბრად ირეკლავს მასზე დაცემულ სინათლეს. ლიცლიცის ამ ეფექტს კიდევ უფრო ზრდის გუმბათში დატანებული მრგვალი სარკმელი, რომლიდანაც მზის სინათლე იატაკს ეცემა და ზეციდან დაშვებული სვეტის ილუზიას ჰქმნის. სწორედ, აქ მოინათლა და მსახურობდა დანტე ალიგიერი და  პირდაპირი მნიშვნვნელობით ეწვია შთაგონება ციდან. ფერადი მინისგან ხელით გამოკვეთილი მილიონამდე ფირფიტა, რომლებზეც ბიბლიური სცენებია გამოსახული ექვსწრედადაა განლაგებული მთელ დარბაზში. აქვე მყოფი  მოზაკა თითქოს „ღვთაებრივი კომედიის“ ილუსტრაცია იყოს, მაგრამ ის აქ დანტეს დაბადებამდე გაცილებით ადრე განათავსეს. მოზაიკის ცენტრში, მთავარი საკურთხევლის თავზე იესო ქრისტეა გამოსახული. მისგან ხელმარჯვნივ მართალი სულები მარადიული სიცოცხლით ჯილდოვდებიან,  ხოლო მარცხნივ ცოდვილებს წვავენ, ქვით ქოლავენ და მათ ხორცს სხვადასხვაგვარი ამაზრზენი არსებები გლეჯენ. ადამიანთა გვემას აკვირდება უზარმაზარი

სატანა, რომელიც კაციჭამია მხეცის სახითაა გამოსახული. თავისუფლად შეიძლება ითქვას, რომ გამოსახულებამ საბოლოოდ შთააგონა კიდეც პოეტი მკაფიოდ აღეწერა ჯოჯოხეთის ბოლო წრის მდგომარეობა. ეშმაკის{1}  პირიდან ამოჩრილი ცოდვილის ფეხები ზუსტად მეორდება დანტესეულ ინფერნოში{ ნახევრად მიწაში ჩაფლული ადამიანები}. ამასთანავე Lo’mperador del doloroso regno-ს (ტანჯვის სამყაროს მეუფეს) ყურებიდან ორი მსხვილი გველი მოძვრება, ამიტომაც შეიძლება მოგეჩვენოთ თითქოს მას სამი თავი ჰქონდეს , როგორც დანტეს ინფერნოს უკანასკნელ სიმღერაშია. ამბობენ, სწორედ ამ ბაპტისტერიუმში შეხვდა დანტე ბეატრიჩეს, მისი ცხოვრების ერთადერთ სიყვარულს, და სწორედ მას მიუძღვნაო „კომედია“, ამას დანამდვილებით ვერავინ იტყვის, მაგრამ ერთი რამ კი ცხადია, დანტეს მიერ შექმნილმა ინფერნომ სრულიად გარდაქმნა შუა საუკუნეებში გამეფებული წარმოდგენები სიკვდილის შემდგომი ტანჯვის შესახებ. მანამდე არასდროს დაუპყრია ამ რაოდენობის ხალხის გონება ჯოჯოხეთის სატანჯველ თემას. დანტეს ქმნილებამ ერთი დარტყმით შეცვალა ჯოჯოხეთის აბსტრაქტულობის იდეა მკვეთრი და საზარელი სურათით-თვალხილული, მომნუსხველი და დაუვიწყარი სცენებით.მშვენიერების, ამაღლებულობისა და ტრაგიკულობის პირმშო დაბადებიდანვე შეიმოსა პირქუში ხელოვნების მანტიით და დღემდე არ დაუკარგავს ადამიანთა სულებში მღელვარების გამოწვევის უნარი. მან ღრმად გაიდგა ფესვები მორწმუნეთა და ხელოვანთა ცნობიერებაში. მის შემდეგ, ისტორიის რა ნაკუწიც არ უნდა ავიღოთ ყველგან შევხვდებით პატარა ინფერნოს, დღეს, სადაც არ უნდა გავიხედოთ ყველგან წავაწყდებით დანტეს ჯოჯოხეთის პირდაფჩენილ ხახას, რომელიც თითქოს შეუჩერებლივ ღაღადებდეს „შენთვისაც მაქვს ადგილი“. [1] აღარაფერს ვიტყვი ბოტიჩელის ნაშრომზე. დანტეს იმხელა ადგილი უჭირავს ამ უკანასკნელის შემოქმედებაში, რომ ჯორჯო ვაზარის თქმით, „მის ცხოვრებაში ძალიან დიდი უწესრიგობა შეიტანა“. ლონგფელო,

ჩოსერი, მარქსი, მილტონი, ბალზაკი, ბორხესი თთოეულ მათგანთან მოიპოვება ნაწარმოები რომელიც ინფერნოთია შთაგონებული.მონტევერდიმ,  ლისტმა,  ვაგნერმა, ჩაიკოვსიმ და პუჩინიმ კი  ჯოჯოხეთი ჩვენივე ყურით მოგვასმენინეს. სწორედ დანტეს მდიდარმა, მვეთრმა ფერებმა და დაუვიწყარმა სიმბოლოებმა შექმნეს როდენის {4} სამი აჩრდილი, ბლეიკის „ვნებათამოყვარენი“, ბაიროსის „ცოდვილი სულები“, სალვადორ დალის ხეზე ამოკვეთილი და აკვარელში შესრულებული უცნაური გრავიურების სერია, მიქელანჯელოს „პატარა საიდუმლოს“ გასაღებიც კი ინფერნოა. „საშინელ სამსჯავროზე“ ამან აგატიტი ჯვარზე გაკრულია გამოსახული, როგორც პოემაშია,  წმინდა წერილის თანახმად კი ის ჩამოახრჩვეს.

რენესანსის ეს პირმშო აუდიო-ვიზუალურ ხელოვნებაშიც ძალიან პოპულარულია. დევიდ ფინჩერის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ფილმი „7“{3} სწორედ მასზე დაყრდნობითაა შექმნილი. საყურადღებოა ისიც, რომ დანტეს „კომედიას“ იმდენად უმოქმედია იაპონელ სერიულ მკვლელზე ზედტეტსახელად „წვაზე“,{5} რომ მას  თავის ეზოში ინფერნოს მოწყობა უცდია. მას 18 კაცი ჰყავდა მოკლული და კიდევ 17 მოკვლას აპირებდა სრული 9 

წრის ინსცენირებისთვის, თუმცა გვამებმა მიწაში ლპობა დაიწყეს, რის გამოც მკვლელმა მათი იანოლითა და სილიკონით ამოვსება დაიწყო. მეზობლები იანოლისთვის დამახასიათებელმა მძარფრმა სუნმა შეაწუხა, რის გამოც მათ პოლიციას გამოუძახეს. ამ დეტალის გარეშე ინფერნოს საქმის გახსნა ნამდვილად რთული იქნებოდა. ყველაზე მთავარი მესიჯი  „ღვთაებრივ კომედიაში“ არის ის რომ ადამიანმა სამოთხის მოსაპოვებლად ჯერ ჯოჯოხეთი უნდა გაიაროს. სიკვდილს მოჰყვება დაბადება, შავ ჭირს-რენესანსი. დღეს პოპულარულია მოსაზრება, რომ ახალ შუა საუკუნეებში ვცხოვრობთ. მალე ცოდვასა და უიმედობაში ჩაძირული მოსახლეობა სივიწროვითა და შიმშილით დაიტანჯება. მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის პროგნოზით , მიმდინარე ასწეულის შუაში მოსახლობა 10 მილიარდს გადააჭარბებს. ამოწურვად ბუნებრივ რესურსებზე მოთხოვნა დღითიდღე იზრდება, სუფთა წყლის მოპოვება სულ უფრო რთული ხდება, ინკუბატორში მყოფი დანტეს პატარა ინფერნო ამ ყველაფერთან პარალელურად გეომეტრიული პროგრესიით სიმსივნური უჯრედივით იზრდება ტვინში და გვიბრუნდება კაცობრიობას თავისი დიდებულებით. მეცნიერების აზრით, სტრესულ პირობებში ისინი, რომელთაც არასდროს მოსვლიათ თავში რაიმეს მოპარვა, დაიწყებენ ქურდობას, ვისაც არასდროს სდომებია ვინმეს მოკვლა, გახდებიან მკვლელები. თავს იჩენს დანტეს მიერ აღწერილი ყველა მომაკვდინებელი ცოდვა : ანგარება, მრისხანება, სასოწარკვეთა, ამპარტავნება, სიძვა, ნაყროვანება, და შური. მაკიაველი ვარაუდობდა მოსახლეობის ასეთი ტემპებით ზრდას და მის ერთ-ერთ „წამლად“ შავი ჭირი ესახებოდა. დღეს ამ პრობლემაზე მომუშავე მეცნიერების უმეტესობა სწორედ ამ აზრზეა. რათა აცილებული იქნეს დანტეს ჯოჯოხეთი დედამიწაზე მათი აზრით საჭიროა ისეთი ბიოლოგიური იარაღი, რომელიც მოსახლეობის კონტროლის საშუალებას მოგვცემს „აქ ახლა სულის სიმტკიცეა საჭირო“[1] ამის საშუალებას სამომავლო პერსპექტივაში კი გენური ინჟინერია იძლევა. National Geographic-თან მიცემულ ინტერვიუში, ჯეისონ ტრიტი და რაიან უილიამსი საუბრობენ გენურ ინჟინერიაზე, როგორც გენთა ხელოვნებაზე, ამ ტექნიკის დახმარებით შესაძლოა გენთა ისეთი ნახატის შექმნა, რომელსაც ჯერ დედა ბუნებამაც კი ვერ შთაბერა სული. მისი გამოყენებით შესაძლებელია როგორც კო

ღოს მიერ მალარიის გადამტანი გენის „დაჩლუნგება“ , ასევე ადამიანში უშვილობის გამოწვევა (ამჟამინდელი ზიანის მიყენების გარეშე) . სწრორედ ეს მომენტი გახდა დღევანდელი ექსტრემისტი მეცნიერების ამოსავალი წერტილი და გარდამტეხი მოვლენა დენ ბრაუნის შემოქმედებაში. ამ უკანასკნელის  „ინფერნო“ ნაზავია დანტესეული ჯოჯოხეთის სიგიჟისა და მათემატიკის სისასტიკისა.

წიგნის ფურცლებიდან ბიოლოგიურ იარაღამდე დიდი და რთული გზაა გასავლელი, დროის გამანადგურებელი წნეხის ქვეშ. თუმცა დანტე ალიგიერი აღმოჩნდა ისეთი ადამიანი, რომელმაც შეცვალა არამხოლოდ რენესანსული დასავლური სამყარო, არამედ 21-ე საუკუნეშიც კი თავდაყირა აყენებს ცნობიერბას. ტანჯვათა ყველანაირი შესაძლო ფორმა, რისი წარმოდგენაც კი კაცს შეუძლია, ყველაზე სრულყოფილად მასთანაა ხორცშესხმული. უიღბლო სიყვარულით დაღდასმული პოეტის შეშლილი გონების ნაყოფი კი დღემდე რჩება კაცობრიობის ყველაზე გავლენიან და ამოუცნობ ქმნილებად. 

---

[1] ციტატა „ღვთაებრივი კომედიიდან“ 

---

[1] იესო ქრისტეს სიტყვების ( „მე მივდივარ სამოთხეში, რათა გავამზადო ადგილი შენთვის“) ანტიპოდი

გამოყენებული ლიტერატურა

Ø წიგნები

            ü  დანტე ალიგიერი-„ღვთაებრივი კომედია“

ü  დენ ბრაუნი-„ინფერნო“

ü  ბიბლია

Ø ინტერნეტ მასალა

ü  https://research.bowdoin.edu/dante-today/

Ø ჟურნალები

ü  “Christian History”- ნომერი-116 , 2013 წელი. „ნაწარმოები, რომელმაც შეცვალა მსოფლიო და ეკლესია“

ü  National Geographic- ნომერი  8 , 2016 წელი.„დნმ რევოლუცია“

Ø ტელეგადაცემები

ü  “Criminal Minds”-GDS

ü  „The end of Earth-Overpopulation” – National Geographic